WILCZERKA

Tytuł:Wilczerka
Autor:  Katherine Rundell
Ilość stron:330
Wydawnictwo: Poradnia K
Okładka:  miękka

SŁOWA KLUCZE:baśń, przyjaźń, miłość, natura, wilki, przemoc wobec zwierząt, odwaga


KRÓTKA FABUŁKA: czyli z czym to się je?

 Tym razem autorka przenosi czytelnika w przeddzień rewolucji, w zaśnieżone lasy Rosji, gdzie w maleńkiej chatce mieszkają Fieodora i jej matka.

Fieodora uczy się, jak sprawiać, by oswojone wilki mogły powrócić do swojej dzikiej natury. To ważne zadanie: ludzie tutaj mówią, że ten, kto zabije wilka, zabija siebie samego, a w domach arystokratów pełno jest oswojonych zwierząt, które gdy stają się niebezpieczne, są odsyłane do lasu.

Pewnego dnia wojska carskie pod dowództwem generała Rakowa palą dom Fieo, a jej matkę zabierają do niewoli. Dziewczynka będzie musiała znaleźć sposób, by uwolnić matkę z petersburskiego więzienia…

POD LUPĄ: Zacznę od wizualnej strony, czyli lupa w dłoń i do dzieła !

Książka jest standardowego formatu A5. Okładka jest miękka i matowa. Utrzymana jest w zimowej kolorystyce bieli, niebieskości, szarości, ukazująca wspaniały krajobraz pokryty śniegiem. Na froncie widzimy dziewczynkę w czerwonej pelerynie, jadącą na grzbiecie wilka. Nie ma tu skrzydełek. Kartki są koloru beżowego, a czcionka bardzo przyjemna dla oka. Rozdziały są ponumerowane. Cała książka jest obfita w przepiękne czarno-białe ilustracje, które dodatkowo uatrakcyjniają cały odbiór. Całość wydania oceniam na: 5 +

OPINIA: Książka ,, Wilczerka" to 3 już powieść autorki, którą pokochałam od jej debiutu ,, Dachołazy". Kiedy więc tylko pojawiła się u wydawnictwa, zapragnęłam ją przeczytać. Co w niej jest takiego magicznego, pięknego, a przede wszystkim zachwycającego? Jeśli Cię zaciekawiłam to weź coś do picia, jedzenia, siadaj i słuchaj...

Już na wstępie pragnę zaznaczyć, że jeśli myślisz, że ta książka jest tylko dla dzieci to już masz błędną opinię co do tej powieści. Jednak nie wyprzedzam faktów.

Główną bohaterką jest Fieodora, która w raz z matką mieszkają w lesie. I nic w tej historii nie byłoby niezwykłe gdyby nie fakt, że zajmowały się wilkami. Pomagały im na nowo odkryć naturę, swoje wilcze ,, ja".  Nazywane wilczerkami żyją na marginesie społeczeństwa, bowiem ludzie się ich boją. Zaklinaczki wilków są samotne, wyobcowane,bowiem są według innych niczym czarownice, które przynoszą nie tylko pecha, ale i zgubę. Kiedy więc mama Fieo zostaje oskarżona i zamknięta w więzieniu, dziewczynka zrobi wszystko by uratować matkę. Nawet wyjdzie z lasu i zawalczy o to co najważniejsze..

Ta książka jest tak magiczna, że boję się iż nie oddam jej czaru w mojej recenzji. Gdybym mogła ją porównać do czegoś to byłaby to taka inna wersja  baśni ,, Czerwonego kapturka" i ,, Paxa". To historia o odwadze, więzi człowieka z wilkiem i przyjaźni, która nie zawsze jest oczywista na pierwszy rzut oka. To nie jest słodka opowieść. To opowieść o walce, cierpieniu, dążeniu do celu, a przede wszystkim o odkrywaniu swoich mocnych stron. Co mnie jeszcze urzekło w tej książce to klimat. Akcja dzieje się w mroźnej Rosji, gdzie car  ma swoje zachcianki, a reszta ludzi musi je spełniać. Właśnie najnowszą atrakcją arystokracji jest posiadanie wilków, które tresowane służyły jako atrakcje , ozdoby, czy były wykorzystywane do ciężkiej pracy. Kiedy zostały już odwilczone, a ich wygląd lub zachowanie już nie zadowalał właścicieli, lądowały one właśnie u wilczerów.  To właśnie u nich nabierały sił, były leczone, a przede wszystkim uczone, jak przetrwać w lesie w zimie. I kiedy tak czytałam o tym to serce mnie bolało ile te zwierzęta wycierpiały z rąk człowieka, a potem niczym znudzone zabawki zostawały porzucane. Na szczęście nasza bohaterka w raz z mamą kochały swoją pracę i sprawiały, że zwierzęta te na nowo odradzały się z popiołów.

 Nic więc dziwnego, że kiedy Fieo potrzebuje pomocy otrzymuje ją od wilków. Nie ma tu mowy o gadających wilkach. Nie. Autorka oddała w 100% naturę tego zwierzęcia, które ma swoje zasady. I właśnie te gesty, a wręcz oddanie, wielokrotnie sprawiły, że pociekły mi łzy jakbym wykąpała się w cebuli. Ta historia choć teoretycznie skierowana jest dla młodszego czytelnika uważam, że jest tak uniwersalna, że ja jako dorosły czytelnik wyniosłam z niej pełną reklamówkę wartości i mądrości jakie płyną z tego opowiadania. Jestem zakochana w kreacji bohaterów i tak pięknie ukazanej więzi między małą dziewczynką, a wilkami. Dodatkowo przepiękne ilustracje sprawiły, że jeszcze bardziej, mocniej odczuwałam tę powieść. To taka nowoczesna baśń, która zwraca uwagę na złe traktowanie zwierząt, bieganie za ideałami, gubiąc przy tym to co liczy się najbardziej... miłości.




CZY WARTO SCHRUPAĆ?- czyli podsumowanie :

,, Wilczerka" to według mnie genialna książka, którą klasyfikowałabym w kategorii baśnie. To nie jest jednak słodka niczym landrynka powieść. To historia przepełniona potem, bólem, cierpieniem, a przede wszystkim oddaniem i bezgraniczną miłością i przyjaźnią, które nawet w najgorszych chwilach zostają z nami.  Autorka w genialny sposób zwraca uwagę czytelnika na problem traktowania zwierząt, a właściwe ich odzwierzęcania zapominając o ich prawdziwej naturze. Traktowanie ich jak człowieka poprzez ubieranie w ciuchy, uczenia ludzkich zachowań nie jest  czymś dobrym. Kolejnym aspektem, który zostaje poruszony jest porzucanie zwierząt, które często są traktowane jak przedmioty. Nie sposób również wspomnieć o wartościach takich jak miłość, przyjaźń, odwaga, jednak te są tak klasyczne i oklepane, że tylko o nich napomknę, że występują, bo to nie one są najważniejsze, a zwierzęta. Kolejnym plusem jest autentyczność jeśli chodzi o kreację wilków.  Język powieści jest jak najbardziej lekki jednak bardzo dosadny i obrazowy, dzięki czemu tę książkę odczuwa się całym ciałem. Poruszająca, piękna, wartościowa.. uważam, że należy ją schrupać jeśli chce się przeczytać coś wzruszającego, prawdziwego i baśniowego...


KOMU POLECAM? Wszystkim

❤️Za egzemplarz i rozpoczęcie tego roku z takim przytupem dziękuję wydawnictwu❤️ :