JEZIORO CIENI

Tytuł: Jezioro Cieni
Autor:  Maria Zdybska
Ilość stron:434
Seria: Krucze serce
Wydawnictwo: Inanna
Okładka:  miękka

SŁOWA KLUCZE:zdrada, przyjaźń, kłamstwa, miłość, intrygi, magia, przeszłość, podróż, walka dobra ze złem


KRÓTKA FABUŁKA: czyli z czym to się je?

 Lirr i Raiden muszą uciekać z Ysborga nie tylko przed gniewem jego władczyni, ale również przed podążającymi ich tropem bezwzględnymi Łowcami Mocy. Wiedząc, że Maeve nie spocznie dopóki nie zemści się na nich, dwójka zbiegów postanawia poszukać schronienia na brzegach mitycznego Jeziora Cieni. Odnajdą tam jednak duchy przeszłości, które mogą zmienić wszystko, co dotąd o sobie wiedzieli i wszystko, co kiedykolwiek do siebie czuli.

POD LUPĄ: Zacznę od wizualnej strony, czyli lupa w dłoń i do dzieła !

 Książka jest standardowego formatu A5, brak skrzydełek. Okładka jest matowa, nie zostawia odcisków palców. Utrzymana jest w kolorystyce niebieskości, a sam front przypomina obraz namalowany farbami. Już na samym wstępie przykuwa nasz wzrok i co najważniejsze jest bardzo spójna z treścią. Kartki są beżowe, a czcionka pogrubiona i przyjemna dla oka. Każdy rozdział zaczyna się od nowej strony i posiada swój tytuł. Bok książki idealnie współgra z poprzednim tomem, także tomy prezentują się znakomicie na półce. Całość oceniam na: 5

OPINIA: Książka ,,Jezioro Cieni" to ciąg dalszy przygód maga i córki pirata, którzy nie będę tu kłamać, porwali mnie do swego genialnego świata. Czy i tym razem tak będzie ? A może okaże się, że ta część to baba z zakalcem ? Jeśli jesteś ciekaw to weź sobie coś do picia, jedzenia, usiądź i słuchaj.

Raiden i Lirr to główne postaci, które nie straciły wigoru, ani zadziorności. Nadal uważam ich za najmocniejsze ogniwa tej powieści. To są takie mocne osobowości, że nie ma mowy o irytacji, nudzie, czy aletojużbyło. Tajemnice, czy niedopowiedzenia, sprawiają, że czytelnik czuje nie tylko sympatię do nich, ale i odczuwa napięcie, strach, a przede wszystkim niepewność. Pani Maria tak żongluje emocjami, jak pizzerman, który podrzuca pizzę z pół obrotu, przy tym jeszcze klaszcząc w ręce. A my możemy tylko rzec: WOW i dać się wciągnąć w ten emocjonalny wir. Widać, że bohaterowie dojrzewają i zaczynają sobie ufać na tyle, że są w stanie uchylić rąbek fartucha i powiedzieć co nie co o sobie. Co muszę jeszcze przy tej dwójce napisać to o napięciu, jakie między tą dwójką jest. Rośnie ono ze strony na stronę niczym drożdże. Co najważniejsze tak jak i w poprzedniej części ich uczucie, które ewidentnie buzuje nie jest tu najważniejszym elementem i nie jesteśmy nim przytłoczeni. Tę dwójkę kocha się, a w szczególności aroganckiego, samolubnego maga, który do ostatniej strony jest tak tajemniczą postacią, że nie da się przewidzieć po której jest on stronie, za co właśnie kocham tę postać.

Mikko to nowa postać poboczna, która jest taką irytująco, śmieszną postacią. Wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika, ale często też jego naiwność, a wręcz dziecinność przeszkadza naszym bohaterom w ich podróży. Momentami ma się wrażenie, że ta postać ma za zadanie dowiedzieć się tylko : Hej jesteście parą? Ej kochacie się ? i jakby sam sobie odpowiada na nie przypisując jakieś gesty do swej teorii.

No i nie sposób pominąć nowych magów, których na reszcie spotykamy. Klikę elitarną, arystokratów tej ziemi. Buców, którzy mają gdzieś wszystko, bo oni mają moc. Powiem szczerze, że  ich postawa i patrzenie na świat jest tak realne, że założę się, iż też znasz takie osoby, które zjadły za dużo łososia i uważają się za znawców tej ryby. Taka kwintesencja nowobogackich, którzy nigdy nie zaznali prawdziwego życia z całym wachlarzem problemów, trudów i niepowodzeń. 

Co mnie znowu urzekło ?  Na pewno świat przedstawiony, mitologia oraz prawa rządzące tym światem. Jestem zachwycona tym, jak w przepiękny malowniczy sposób autorka opisuje nam krainy, gusła, czy prawa jakim kierują się osoby nadprzyrodzone.  Kolejna sprawa to psychologia, a właściwie skupienie się na osobowości człowieka i tym co go kieruje w życiu. No i to co według mnie było najsmaczniejszym kąskiem całego tego tomu to zarąbiste dialogi, dzięki którym nie raz parskałam śmiechem lub z wypiekami na twarzy czekałam na kolejny kontrargument. 


CZY WARTO SCHRUPAĆ?- czyli podsumowanie :

Książka ,, Jezioro Cieni" jak na drugi tom muszę przyznać, że jest jeszcze bardziej wciągająca niż jej poprzedniczka. Myślę, że to nie tylko zasługa lekkiego, a zarazem plastycznego stylu, ale przede wszystkim wartkiej akcji. Mamy tu do czynienia z elementem wędrówki, której towarzyszy niepokój i strach o losy naszych bohaterów. Nie ma ani jednej chwili wytchnienia, tu ciągle coś się dzieje. Kolejną sprawą są znakomite dialogi, przez które można pomylić chrupiące paluszki z własnymi paznokciami.  Bohaterowie są tak genialnie wykreowani, że ja nie mam słów. Bezczelność, arogancja, upór, a przede wszystkim liczne tajemnice, sprawiają, że te postacie są barwne i żyją własnym życiem.  Mitologia to kolejna smakowita dawka cukru i powera do całej tej historii.  Musisz mi uwierzyć tu nie ma nic w tej książce przeciętnego lub niedopracowanego. Wszystko jest tu idealnie wyważone jak u chemika- kucharza, który wie ile czego dodać i w jakiej ilości by nastąpiła eksplozja smakowa w naszej buzi. Drugi tom utwierdził mnie tylko w moim przekonaniu, że to jest znakomita seria, która łączy wiele gatunków w jedną genialną książkę, którą trzeba schrupać. Ja z niecierpliwością wyczekuję kolejnego tomu, bo zakończenie tej części rozłożyło mnie na łopatki niczyim skomplikowany przepis na wykwintne danie, pozostawiając mnie z pytaniem : Jak do tego doszło nie wiem ?  Nie mogę jeść, nie mogę spać.... Jednym słowem czytaj, bo warto.


KOMU POLECAM?

💖 Za egzemplarz i miło spędzony czas dziękuję wydawnictwu : 💖