Marionetkarz- czy jesteśmy sterowani przez jakieś siły nadprzyrodzone?

 

 

 

 

 

 

Tytuł:Marionetkarz

Autor:  Aleksander Filip Dubicki

Ilość stron:100

Wydawnictwo: Novae res

Okładka:  miękka

SŁOWA KLUCZE:filozofia, depresja, śmierć, nastolatkowe, egzystencjalizm

 

KRÓTKA FABUŁKA: czyli z czym to się je?

 Czy jesteś pewien, że sam decydujesz o własnym losie?

Wernon, Arna, Tyron, Meave i Pela dopiero wkraczają w dorosłe życie, a w ich głowach aż roi się od planów, pomysłów i rozmaitych scenariuszy na przyszłość. Jednak za sprawą tajemniczej postaci o złowrogich oczach wkrótce przekonają się, że nie zawsze mamy wpływ na to, jak potoczą się nasze dni. Kiedy do akcji wkracza ON, nikt nie może być pewien tego, co stanie się za chwilę. Tajemnicze sploty wydarzeń, niewyjaśnione śmierci, spalony dom… Atmosfera wśród grupy przyjaciół nieustannie gęstnieje, a oni sami zaczynają plątać się w domysłach, co jest prawdą, a co zaledwie cieniem ich snów… Czy to właśnie ON jest za to odpowiedzialny? Wygląda na to, że tylko Marionetkarz zna odpowiedzi na trudne pytania. Ale on już tylko milczy…

 

POD LUPĄ: Zacznę od wizualnej strony, czyli lupa w dłoń i do dzieła ! 

Z PRZYMRUŻENIEM OKA

 Książka jest mniejsza niż standardowy wymiar. Jest węższa i cienka. Okładka jest lakierowana i utrzymana w kolorystyce czerni i szarości. Na froncie widzimy kobietę ,, lalkę", której ręce są sterowne przez sznurki. Widać, że jest to bardzo realistyczna marionetka z jednym wyrazem twarzy. Nie ma skrzydełek. W środku kartki są koloru beżowego, a czcionka bardzo przyjemna dla oka. Rozdziały są ponumerowane, a na końcu zamieszczony jest spis treści.

OPINIA: Czyli jak ona smakuje ?

Książka ,,Marionetkarz" miał być thrillerem, jednak okazał się całkowicie jeszcze czymś innym. Na pewno nie jest to ten gatunek, który zamieszczony jest na okładce. Więc czym jest? I jak smakuje? Od razu Cię przepraszam, że będzie to krótka recenzja, nie taka jak zawsze, ale fakt, że sama powieść ma tylko 100 stron, zamyka mi buzię, by czegoś nie zdradzić za dużo, a i tak obawiam się, że coś wypaplam. No to co jeśli jesteś ciekaw to weź sobie coś do picia, jedzenia, siadaj i słuchaj co mam Ci dziś do opowiedzenia.

Ta książka jest tak dziwna, że nawet nie mam pojęcia od czego zacząć. Jest tu aż 6 postaci i nie mam pojęcia, kto tu jest głównym bohaterem. Chyba nikt, a może każdy? Mamy do czynienia z grupą nastolatków, która boryka się z różnymi problemami. Bycia kochanym, pogodzeniem się ze śmiercią, depresją, żałobą i marnością. Nie scharakteryzuję Ci bohaterów, bo męskie postacie zlewają się w jedno jak i damskie. Pela i Meave to choćby ta sama postać pod względem charakteru. I często nie wiedziałam, która teraz mówi. To samo dotyczy Tyrona, Arna i Wernona. Jedyna ciekawa postać, która tutaj się wybija to owy Marionetkarz, który jest osobliwy. Nie rozmawia z nikim. Stoi na uboczu i przygląda się wszystkiemu z pewnego dystansu. Jego tajemniczość i pewna aura strachu jaką roztacza wokół siebie sprawia, ze jest tu jedyną dobrze skonstruowaną postacią.

Sama fabuła dotyczy śmierci, snu, bycia w stanie depresyjnym. Odczuwałam pewną ciężkość psychiczną podczas lektury. I choć jest bardzo krótka, to w zasadzie wyniosłam z niej pewne filozoficzne przemyślenia. Całość bowiem tej powieści opiera się na motywie śmierci, cierpienia i smutku. Bohaterowie czują się jakoby byli sterowani, a ich życie nie ma sensu. Ich czyny nie są ich czynami, a słowa wypowiadane nie są ich faktycznymi myślami. W pewnym momencie można dostrzec owy ,, teatrzyk" i ich grę. I stąd pada owe moje pytanie: czy jest taka możliwość, że nasze życie jest przez kogoś sterowane? Ktoś pociąga za nasze sznurki, poruszając nami jak marionetkami? Jeśli tak, to jaką mamy rolę do odegrania?

CZY WARTO SCHRUPAĆ?- czyli podsumowanie :

 Mam ogromny dylemat z tą powieścią. ,, Marionetkarz" jest tak dziwnym tworem, że ciężko mi konkretnie powiedzieć, czy jest zła, czy dobra? To tak jakby jadło się mleczną zupę z płatkami. Bohaterowie są owymi płatkami. Niczym się od siebie nie wyróżniają są jednorodni. Owym mlekiem jest fabuła. Porusza bardzo trudne tematy, jednak zostawia je bez odpowiedzi. Sam motyw ,, lalkarza" i sterowania ludźmi niczym na spektaklu wydaje się bardzo intrygujący. Sam filozoficzny aspekt tej powieści jest dobry. Zabrakło mi jednak tu czegoś wyrazistego, co spowodowałoby, że ta powieść jakoś przebiła się przez tylko dwa smaki. Stwierdzam jednak, że mi zupa mleczna nie podeszła. Wolę konkretne smaki, które w jakiś sposób mnie zachwycą swym smakiem, wyglądem, konstrukcją.. ta okazała się być za bardzo przeciętną. Oczywiście, jeśli chcesz spróbuj jej, ale ja podziękuję za dalszą jej konsumpcję i zabieram się szybko za kolejne danie, bo się nie najadłam...

 

KOMU POLECAM?Osobą, które lubią książki filozoficzne, które skupiają się na motywie przemijania, życia i cierpienia.

 

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu :