TEORIA OPANOWYWANIA TRWOGI

Tytuł:Teoria opanowania trwogi
Autor:  Tomasz Organek
Ilość stron:350
Wydawnictwo: W.A.B
Okładka:  miękka

SŁOWA KLUCZE: podróż, śmierć, życie, problemy życia codziennego, filozofia, psychologia, teoria opanowania trwogi.


KRÓTKA FABUŁKA: czyli z czym to się je?

   Borys ma 39 lat i od dawna tkwi w poczuciu bezsensu i stagnacji. Właśnie stracił pracę, na której nigdy mu nie zależało. Zupełnie przypadkiem spotyka Anetę – swoją największą, nigdy nie spełnioną miłość, którą nie bez powodu nazywał zawsze „Nieta”. Spotkanie doprowadzi do wspólnej podróży – ta może okazać się ucieczką – od poczucia beznadziei, monotonii życia, od pracy, która ich nuży, nieudanych związków i, w końcu, od samotności. Wyprawa niespodziewanie przeistacza się w kryminalną intrygę, rozgrywającą się gdzieś na peryferiach cywilizacji.

POD LUPĄ: Zacznę od wizualnej strony, czyli lupa w dłoń i do dzieła !

    Książka wydana jest minimalistycznie w formacie A5, co nie ukrywam bardzo lubię. Biało- czarna okładka ze spadającym człowiekiem z huśtawki już daje czytelnikowi do myślenia. Minusem okładki jest fakt, że szybko się brudzi i zostawia odciski palców. Kartki są koloru beżowego, a czcionka bardzo przyjemna dla oka. Każdy rozdział rozpoczyna się od nowej strony. Nie ma tu żadnych dodatków w stylu zawijasy, czy obrazki.  Całość wydania oceniam na : 5

OPINIA: Książka ,,Teoria opanowania trwogi" to moje kolejne wyjście ze strefy komfortu i znanych mi smaków.  Powieść ta zainteresowała mnie tym, że opiera się na prawdziwej teorii, która w skrócie mówi o tym, że doświadczamy trwogi w momencie kiedy uświadamiamy sobie o własnej przemijającej egzystencji. Czyli krótko mówiąc lęk przed śmiercią. Zaciekawiona tym faktem postanowiłam sprawdzić, jak autor poradził sobie z przedstawieniem tej teorii prostemu człowiekowi, który po raz pierwszy spotyka się z TOT? Czy ta tematyka w ogóle może być ciekawa? Jeśli Cię zainteresowałam to lemoniada najlepiej zimna w dłoń i słuchaj.

    Głównym bohaterem jest Borys, który ewidentnie cierpi na jakąś depresję egzystencjalną. Chociaż dla mnie mężczyzna ten jawił się bardziej jako taka typowa maruda, która tylko chodzi i narzeka jak to jej źle i niedobrze, jednak nic z tym nie robi by polepszyć swoje samopoczucie. Takie były moje pierwsze odczucia względem tej postaci. Jednak im dalej brnęłam w historię Borysa tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że to nie koniecznie maruda, ani choroba, która bardzo często atakuje ludzi znienacka w każdym wieku. Nie to właśnie uświadomienie sobie  tzw marności człowieka i zdanie sobie sprawy jak nie wiele czasu zostało nam tu na ziemi. Borys zmienia się kiedy to w jego życiu pojawia się ponownie Aneta i wciąga go do swego pełnego, zwariowanego życia. Wtedy też nasz bohater przechodzi minimalistyczną przemianę. Mówię minimalistyczną, bowiem, jak wspomniałam książka ma na celu przedstawić nam ową teorię, jak wygląda w praktyce. Czy go polubiłam? Niekoniecznie. Przeszkadzał mi jego styl bycia, ale chyba tak właśnie miało być by ukazać czytelnikowi ową teorię w praktyce, która według mnie wyszła rewelacyjne, co do tego nie mam wątpliwości.

   Co do samej Anety muszę Ci powiedzieć, że poczułam do niej swego rodzaju litość. Życie bowiem jej nie oszczędzało i to na każdym polu. Kiedy więc spotyka Borysa prosi go, by pojechał z nią na pogrzeb jej ojca, którego można spokojnie powiedzieć w ogóle nie znała. Widać, że dziewczyna jest w totalnej rozsypce emocjonalnej. I chyba miała nadzieję, że obecność naszego bohatera pozwoli jej wyjść z tej miski, która ciągle obraca się w jednym kierunku nakreślonym przez życiowy robot kuchenny.  I tak ich wspólna podróż autem zamieni się w przygodę, która poruszy wiele filozoficznych i egzystencjalnych tematów. Nie poczułam, żadnej więzi z bohaterką. Często jej decyzje były dla mnie niezrozumiałe.  Jawiła mi się jako taka mała rozkapryszona dziewczynka, która chce zwrócić na siebie uwagę dorosłych. Kategorycznie mówię tej postaci NIE ! Litość litością, a lubienie lubieniem.

  Muszę przyznać, że mam problem by ubrać w odpowiednie słowa tę powieść, przy tym nie zdradzając Ci za dużo, a i być sprawiedliwą przy ocenie. To książka, która płynie wolno jak olej. Tu nie ma jakiś gwałtownych zwrotów akcji. Jednak mimo tego potrafi zaciekawić czytelnika, a przede wszystkim w genialny sposób ukazać TOT w naszym codziennym życiu. Mnie jednak ona nie urzekła. Nie wiem, może chodzi tu o mój gust czytelniczy, że to jednak nie moje smaki? Nie wiem, ale ewidentnie eksplozji smakowej nie uraczyłam.  Jak już wspomniałam na wstępie to moje kolejne spróbowanie czegoś nowego, a zarazem przełamanie się na pół niczym bagietką z kolegą by doświadczyć czegoś nowego. Z jednej strony to powieść mądra, a zarazem dowcipna, a i nawet życiowa. Jednak nie będę Cię okłamywała, że jest wyśmienita, bo dla mnie była taka sobie. Owszem psychologia jest tu ukazana na wysokich obrotach, jednak cały czas czegoś mi brakowało, jakiegoś wybuchu smakowego, którego niestety nie uraczyłam. Aczkolwiek wiem, że  książka znajdzie swoich fanów, którzy będą nią zachwyceni. Ja mimo wszystko odpadam z tej grupy.

CZY WARTO SCHRUPAĆ?- czyli podsumowanie :

,, Teoria opanowania trwogi" według mnie mimo wszystko jest warta schrupania. Po pierwsze fajnie  pokazuje, a zarazem wyjaśnia nam owy pogląd życiowy, o którym ja muszę się przyznać z ręką na sercu po raz pierwszy czytałam.  Całość została ubrana w codzienność. Książka momentami jest bardzo refleksyjna wręcz filozoficzna, jednak przez większość czasu to powieść drogi. Bowiem wszystko co spotyka bohaterów dzieje się w podróży jaką muszą przebyć, by dojechać na pogrzeb. To też przepiękna metafora życia, która ukazuje nas w ciągłym ruchu, przemieszczaniu się, różnych możliwości jakie dają nam boczne drogi, ronda. Jednak wszyscy podążamy w jednym kierunku, do mety, którą jest śmierć. Nie ważne jaką trasę obierzesz, długą, krótką, szybką, wyboistą. Wszyscy się na końcu spotkamy w jednym miejscu. Książka choć daje dużo do myślenia jest napisana bardzo lekkim i przyjemnym językiem. Poruszana w niej tematyka jednak zamyka się tylko do pewnej grupy czytelniczej, która po pierwsze interesuje się takimi sprawami, a po drugie jest dojrzała. I tu pojawia się pierwszy piasek między zębami. Uważam bowiem, że młodszy czytelnik poniżej 25-30 nie odbierze tej książki tak jak powinien ze względu na właśnie młody wiek. I muszę się przyznać bez bicia, że mnie ta powieść zmęczyła. Bo jak wspomniałam, z jednej strony jest wszystko ok, a z drugiej jest nudna, powolna i co tu dużo gadać czegoś zabrakło. Niby nie jest to rozgotowane mięso, ale też i nie wyśmienite. Takie.. nijakie taki po prostu twardy klops, z którym nie wiem co mam zrobić. Pogryźć? Połknąć ? Staram się być sprawiedliwa i mimo, że nie trafiła ona totalnie w mój gust to chcę abyście jeśli interesujecie się psychologią, spróbowali zapoznać się z tą powieścią.


KOMU POLECAM? Ta książka jest przeznaczona przede wszystkim dla czytelnika dojrzałego, osób lubujących się we filozofii i psychologii.

  💓 Za egzemplarz dziękuję GW FOKSAL 💓