BALLADA PTAKÓW I WĘŻY

Tytuł: Ballada ptaków i węży
Autor:  Suzanne Collins
Ilość stron: 544
Wydawnictwo: Media Rodzina
Okładka:  miękka
SŁOWA KLUCZE: przemoc, klasy, bieda, śmierć, miłość, przyjaźń


KRÓTKA FABUŁKA: czyli z czym to się je?

 Dziesiąte Głodowe Igrzyska rozpoczyna poranek dożynek. Na Kapitolu osiemnastoletni Coriolanus Snow przygotowuje się, by jak najlepiej wykorzystać szansę na chwałę – jako mentor. Jego rodzinny dom podupadł i kruchy los mężczyzny zależy teraz od tego, czy Coriolanus zdoła pokonać innych mentorów urokiem i sprytem.

Tyle że los nie bardzo mu sprzyja. W udziale przypadła mu dziewczyna z Dystryktu Dwunastego, najbiedniejszego z biednych. Losy obojga splotą się ciasno – każda decyzja, jaką podejmie Snow, może prowadzić do sukcesu lub porażki, triumfu lub klęski. Na arenie walka trwa aż do śmierci, ale poza areną Coriolanus zaczyna współczuć trybutce… Wie jednak, że musi zrównoważyć obowiązek postępowania według zasad z chęcią przetrwania niezależnie od ceny.



POD LUPĄ: Zacznę od wizualnej strony, czyli lupa w dłoń i do dzieła !

 Książka jest formatu A5 z matowo metaliczną okładką. Utrzymana jest w kolorystyce zieleni, złota oraz srebrnych napisów. Na samym środku mamy złotego kosogłosa, który idealnie pasuje do pierwszego wydania trylogii w Polsce. Białe kartki, akurat mnie to nie przeszkadza, czytelna czcionka. W ręku jest ciężka i jest dość sztywna jeśli chodzi o otwarcie książki, uważaj, bo możesz złamać grzbiet. Okładka też zostawia odciski palców więc sugeruję ostrożnie się z nią obchodzić. Przy każdym ponumerowanym rozdziale są kręgi, takie same jak przy poprzednich wydaniach. Całość jest podzielona na 3 części. Samo wydanie oceniam na : 5

OPINIA:czyli jak ona smakuje ?

 7 lat temu połknęłam całą trylogię Igrzysk Śmierci i pamiętam, jak podobała mi się jej fabuła, odniesienie się do,, lepszej rasy" obozów pracy czyli dystryktów i nie ludzkiemu traktowaniu człowieka, a to wszystko w młodzieżowej dystopii. Dziś po tak długiej przerwie ponownie wróciłam do tego świata. Czy byłam równie usatysfakcjonowana co wtedy? Jeśli jesteś ciekaw to weź sobie coś do picia, jedzenia usiądź wygodnie i posłuchaj co Ci mam do opowiedzenia.

Głównym bohaterem jest Snow. Tak ten słynny prezydent, czarny charakter owej trylogii. Poznajemy go jako młodego człowieka, który pragnie wyrwać się z biedy i osiągnąć sukces. To co mu pozostało po dawnej świetności rodu to nazwisko i apartament. Jego kuzynka i babcia to jedyna jego rodzina. Jest człowiekiem ambitnym, mądrym o czym świadczy fakt, że jest najlepszym uczniem. Jednak brak pieniędzy jest jego ogromnym problemem, by móc dalej się uczyć i zostać kimś. To co mnie uderzyło to fakt, że nie jest on materialistą. Po prostu żyje w trudnych czasach, gdzie widmo wojny jeszcze unosi się nad miastem. Ma swoją charyzmę, a tego czego się uczy to przede wszystkim odgrywania spektaklu przed fleszami. Kiedy więc zostaje pierwszym mentorem Igrzysk wraz ze swoją grupą znajomych ze szkoły, rozpiera go duma, a zarazem strach. Jego trybut do dziewczyna i to jeszcze z najgorszego dystryktu. Czuje się upokorzony i za wszelką cenę chce wszystkim pokazać swoją wartość.

Książka ta porusza wiele bardzo refleksyjnych, a zarazem mądrych problemów. Pierwszy to ten w którym widzimy przemianę Snowa. Następuje ona powoli jednak systematycznie, a wpływ na to ma polityka oraz społeczność w jakiej się otacza. Widzimy jak z osoby dobrej zmienia się w bezwzględną i nieczułą maszynę, która prze do przodu, by otrzymać od życia to co według niego mu się należy.  Owe osoby bardzo silne w sposób psychologiczny ukazują mu machinę rządzenia, która gdy stanie, wywoła chaos i zniszczenie. Tylko dominacja, terror i porządek jest w stanie utrzymać ład i sprawne funkcjonowanie systemu. Takie wartości ma od początku wpajane nasz bohater, więc nie dziwię się, że z czasem zaczyna tak pokrętnie rozumować świat.

Kolejnym punktem refleksyjnym jest kontrola społeczeństwa, która nawet dziś jest widoczna za oknem. Ukazuje jak łatwo jest nami ludźmi manipulować, a co najważniejsze dyrygować. Owe Głodowe Igrzyska są taką kontrolą, która ma na celu nie tylko zastraszanie, ale pokazanie siły i marności. Historia ta dzieje się aż 64lata wcześniej niż słynna trylogia. Dlatego autorka pokazuje nam owy świat od środka jak to wszystko się tworzyło.  Czytelnik czuje strach oraz niechęć ludzi do oglądania owych krwawych widowisk. Patrzymy teraz oczami organizatora, który obserwuje wszystko z monitora, a nie tak jak Katniss ze środa areny. To świetny zabieg, bo widzimy jak to wszystko powstaje od samych fundamentów.

I tak pojawia się tutaj trzeci bardzo ważny i najbardziej refleksyjny motyw nawiązania do II Wojny Światowej. Trybuci, czyli nasi zawodnicy z różnych dystryktów czyli takich można śmiało powiedzieć obozów pracy, przybywają do miasta niczym więźniowie z Auschwitz. W wagonach towarowych, bez jedzenia, picia, światła w nieludzkich warunkach przybywają z różnych zakątków, by wysiąść na peronie, który prowadzi ich na arenę śmierci.  Zamknięci w klatkach niczym groźne zwierzęta są atrakcją dla społeczeństwa Kapitolu. Bici, wygłodzeni, wystawieni na widok publiczny są własnością Państwa. Umierają dla rozrywki, dla chciwości jednego człowieka, który ich nienawidzi i uważa za gorszych. To jest tak zmyślnie wszystko wplecione, a zarazem obrazowe i emocjonalne, że powiem ten wątek to istna petarda, która gniecie 3 tomy Igrzysk na łopatki.

W takich to warunkach poznajemy kolejną cudowną postać Lucy Gray. To taka podrasowana Ania z Zielonego Wzgórza, która jest tak barwną postacią, oderwaną od rzeczywistości, a do tego tak inteligentną, że kocha się ją od pierwszych słów opisujących ją.  Ta wrażliwa młodą dziewczyna, która jest cyrkowcem nagle musi walczyć o swoje życie. I choć inni by się załamali to ona pokazuje nie tylko Corionalausowi, ale także i innym, że można że swego życia zrobić epicki spektakl, a wręcz musical. Kiedy dostaje  Snowa, za swego mentora wydawać by się mogło, że trafiła najlepiej jak mogła. Jednak ten młody, wybitny uczeń ma swoje cele i będzie do nich dążył nawet za cenę miłości. Więcej nie zdradzę.

Fabuła toczy się powoli, ale krwawo i epicko. Poznajemy bowiem podwaliny tego co za kilkadziesiąt lat będzie najbardziej wyczekiwanym i najsłynniejszym krwawym sportem dla uciechy bogaczy. Porzucając dla niej inne rozpoczęte powieści nie wiedziałam, że mam taką cudowną perełkę, która będzie tak psychologiczna i tak emocjonalnie piękna. Jeszcze nigdy tak historia czarnego charakteru nie została tak wspaniale przedstawiona, a właściwie jego przemiana i mechanizmy, które ową przemianę zrobiły. To wszystko jest tak realistyczne, że można uwierzyć, że takie coś kiedyś miało miejsce na prawdę.



CZY WARTO SCHRUPAĆ?- czyli podsumowanie :

,, Ballada ptaków i węży" choć przeznaczona jest dla młodzieży to uważam, że starszy czytelnik o wiele bardziej ją doceni niż młody. To co zasługuje na plus to fakt, że nie trzeba czytać trylogii Igrzysk Śmierci by zorientować się we fabule, bowiem jest to początek wszystkiego. Jednak jest to takie otwarcie, że IŚ przy tym to dzieciuch i serio mówię to z ręką na sercu ten prequel jest cholernie pyszny. I tak wiem, wiem czekasz na jedzeniowe odniesienie. Zaraz będzie ;)  Przez całą książkę przewijał mi się soczysty kurczak z chrupiącą panierką, delikatny, a zarazem pysznie przyprawiony. I myślę, że ta książka jest takim właśnie mięsem delikatnym, soczystym,którego każdy lubi. Ta powieść taką właśnie jest powolna ale dosadna. Refleksyjna, ale dostarczająca wiele skrajnych emocji. Bohaterowie są tak fenomenalni niektórzy wzorowani na zbrodniarzach wojennych ( mamy tutaj damskiego Mengele) na SSmanach, że serio moja pikawa czasem nie dawała rady z takim wybuchem emocjonalnym. Oni są soczyści, aż palce lizać. Wartości jakie są tu poruszane, czyli kontrola społeczeństwa, okrucieństwo, nawiązanie do II Wojny Światowej są tak fenomenalnie wyważone, że ja rozpływałam się jak czekolada na słońcu. Nawet jeśli nie lubisz młodzieżówek to tę książkę pokochasz, bo jest idealna dla starszego czytelnika, który interesuje się psychologią, czynnikami manipulacji, czy polityką. Element miłosny to kolejna cudowna wisieńka, która rozpływa się w ustach. Jak dla mnie ta książka to czysty perfekcjonizm. Nie mam żadnych uwag. Serio. Warto ją schrupać, bo obiecuje Ci, że wpadniesz w melancholię, a zaraz dostaniesz taką petardę emocjonalną, że nie będziesz wiedzieć, czy płakać, wrzeszczeć, czy śmiać się.


KOMU POLECAM?Wszystkim serio, nie ważne czy czytałeś czy nie poprzednie tomy to jest taka książka, którą możesz czytać oddzielnie, a dostarczy Ci tyle różnorodnych emocji, jak żadna inna telenowela.